Ik wil naar de zon is uit, ons dierensprookje over verlangen. Maar hoe past dat bij Heilige Ruimte? Er staan nu twee op het oog totaal verschillende boeken naast elkaar in onze webshop: Heilige Ruimte en Ik wil naar de zon. Bij Heilige Ruimte was Alba de eerste kritische meelezer, Ik wil naar de zon was haar idee, en ik ging meeschrijven. Maar wat verbindt de boeken? We kregen het antwoord van onze vriend Thomas Quartier, benedictijner monnik, hoogleraar theologie in Leuven en Nijmegen en in 2023 Theoloog des Vaderlands. Hij las Ik wil naar de zon en schreef een recensie:
‘Waar vinden de vele zoekers in onze samenleving van vandaag inspiratie en oriëntatie? Wat blijft er over, als traditionele geloofstaal zich niet meer spontaan opent? De wereld van de Verwondering wordt in een schijnbaar onttoverde wereld in verhalen ontsloten. Fabels hebben al eeuwen hun eigen betoverende kracht. Alba van der Velden en Catharinus van den Berg schreven een fascinerend en ontroerend dierenverhaal, een moderne fabel voor jong en oud, die tegelijk een mythisch sprookje is over Verlangen. Verlangen naar de waarheid, naar God, en naar de Liefde. Met deze fabel zetten we onze voetstappen op het onbekende pad van de Mystiek, die het verklaarbare verre overstijgt. De schitterende linosnedes van Tess Jones maken Ik wil naar de zon tot een belevenis, een ervaring die ik zoekers net zo warm wil aanbevelen als gelovigen.’
Thomas geeft hier antwoord op een ding dat ons bezighoudt. Soms vragen we ons wel eens af hoe we heel blijven bij alles wat we doen, hoe we de boel in ons hoofd bij elkaar houden. Wat hebben de fotografie van Alba, haar studie theologie, haar bijdragen aan podcasts als De Leerlingen, de workshops, het schrijven van dierenverhalen (want Ik wil naar de zon is nog maar een begin…) en het geven van Geestelijke Begeleiding met elkaar te maken? Is het geen versplintering van je leven?
Diezelfde vraag geldt voor mij. Ik heb eindelijk het derde deel van mijn detectivereeks Aslander kunnen afschrijven. Maar wat heeft dat te maken met het boek Heilige Ruimte? En met mijn werk als communicatieadviseur en als Geestelijk Verzorger, onder meer op De Wending, de verslavingskliniek van het Leger des Heils? En met het schrijven van gedichten en liedteksten? Met media-optredens? En met het schrijven aan de dierensprookjes? En met… nu ja, met álles. O ja, en ik ben van plan om eindelijk het schilderen van ikonen weer op te pakken…
Het is wat Thomas schrijft: het zijn allemaal manieren om de Geestelijke Weg te lopen, om spiritualiteit te laten bloeien. Alba zei vanmorgen, op het bankje voor ons huis in de zon: er zijn zóveel goeroes, zoveel lesboeken, zoveel zelfhulpgidsen… Traditionele geloofstaal – niet alleen de kerkelijk-christelijke trouwens, ook die van alle andere goeroes en zelfbenoemde wijsheidsleraren… al is wat ze schrijven nog zo waar, hun taal ráákt nog maar zo zelden.
Een paar stukjes geleden dacht ik zachtop over een naam voor ons nieuwe huisje: Heilige Ruimte Werkplaats. In Heilige Ruimte lazen we een verhaal, het oerverhaal van Adam, Eva en God opnieuw. In Ik wil naar de zon vertellen we een verhaal. Elke foto vertelt een verhaal, elke liedtekst zingt het. Ons studeren verdiept de verhalen. Onze Geestelijke Begeleiding is luisteren naar verhalen en het delen ervan.
Wij lopen rond met een vermoeden. Een vermoeden van God – maar alleen dat woord al is zo uitgehold, zo vervormd geraakt in eerbiedig en oneerbiedig gebruik – en welk woord is dán genoeg? Liefde?
Thomas heeft onze opdracht geformuleerd: wij willen de wereld van de Verwondering ontsluiten in verhalen. Met onze camera en ons penseel, met hoofd en hart, met pen en stem.
Genoeg zachtop gedacht. Terug naar de Heilige Ruimte Werkplaats.