Stoppen met vechten

Wat er in Israël en Gaza gebeurt, schreeuwt naar jou omhoog, Liefde. Zoals elke ruzie, elk conflict, elk liefdegebrek naar jou omhoog schreeuwt. Hamas heeft, welbewust en over lijken van baby’s en bejaarden, precies de reactie uitgelokt die Israël nu geeft. Op internet vliegen de statements heen en weer. Kaartjes bijvoorbeeld, die het een of het ander moeten bewijzen. Maar de kaartjes zijn momentopnamen en verdoezelingen. Ze maken van de geschiedenis – en, Liefde, van jouw weg in de geschiedenis – een buikspreeksessie. Verschiedenis.

Het verleden gaat ons niet helpen, het heden is gedrenkt in haat en de toekomst is duister. Duivels en demonen. Twee getraumatiseerde samenlevingen voeden elkaars trauma, houden elkaars open zenuwen open. Een pauze bracht tijdelijk lucht, maar geen licht. Is er hoop?

Ik zag een vader, Liefde, wiens dochter gevangen zit in een van de tunnels van Hamas. Ik kan alleen maar bedenken wat ik zou denken als mijn dochter… Als je kind in handen is van verkeerde krachten, ga je als vader door water en door vuur.

Maar deze vader zei: ik wil dat Israël alles doet om mijn dochter te bevrijden, maar zonder geweld. 

Ik moet proberen genoeg adem te halen, inademen, uitademen, om te kunnen bevatten wat deze man hier doet. Hij stapt eruit. Ook als hem dat zijn dochter kost, stapt hij uit de wolvenklem van wraak en vergelding.

Maar deze ene man, deze ene vader, gaat de trauma’s van twee samenlevingen niet helen.

Ik zag een priester, Liefde, die zijn leven aanbood voor een ander: hij zou gegijzeld mogen worden. Hij zou het aardedonker in, van de tunnels van de haat. Dat had hij van zijn grote Broer geleerd, Liefde, van de Zoon van jouw liefde. Uit de haat van de wereld is geen ander einde dan het vrijwillig geven van een leven. Immers: als deze priester zijn leven zou geven, zou daar geen wraak voor nodig zijn. Hij verkoos deze weg. 

Alleen: jij had bedoeld, Liefde, dat de Zoon van jouw liefde deze daad éénmalig zou doen, voor elk tekortschieten van de wereld.

En ook deze ene man, deze ene priester, gaat de trauma’s van twee samenlevingen niet helen.

Een visioen. Je kunt van andere vaders niet vragen te doen wat deze ene vader doet. Maar kun je van andere priesters niet vragen te doen wat deze ene priester doet? Wat nu als voor elke gijzelaar in elke tunnel van Hamas een priester opstaat, een priester instaat? Wat nu als er voor elke gijzelaar in de gevangenissen van Israël een imam opstaat, een imam instaat? Ja wat, als voor elk Palestijns kind in de vuurlinie een rabbi opstaat, instaat?

Wat als er honderden, duizenden priesters, imams, rabbi’s, lama’s, pandits en humanistische raadslieden zouden opstaan, instaan voor evenzovele levens? Monniken in zwarte, bruine of oranje gewaden, derwisjen in hun witte. Zou dan nog iemand het geweer van de schouder halen, aanleggen, richten, en de trekker overhalen?

Misschien wel, Liefde. De wereld kent jou niet. En wie durft, om te beginnen, zo’n lotsverbondenheid aan te gaan met de Zoon van jouw liefde?

En zelfs dan. Zouden patriarch Kirill van Moskou en patriarch Filaret van Kiev niet hetzelfde moeten doen? Zij om te beginnen? Zijn zij er door de Zoon niet toe geroepen? Kirill om in te staan voor de zoon van een Oekraïense moeder, Filaret om op te staan voor de zoon van een Russische moeder? En met hen alle priesters die zich onder hun leiding hebben geschaard? Aangevuld met priesters van over de hele wereld? Een priester voor een zoon? Voor elke zoon een priester? Zouden ze niet van kant kunnen, moeten wisselen, omdat ze beide in de allereerste plaats aan jouw kant zeggen te staan, Liefde? 

Het is een machteloos, nutteloos  visioen, dit.