.
In het Heilige Ruimte Manifest – onze tekst die een basis wil zijn onder een betekenisvol bestaan – staat een gekke zin, Liefde: dat degene die dat manifest omarmt open ogen heeft voor alle mensen, in beginsel. Je beschouwt als Mens in Heilige Ruimte alle mensen als heilig, omdat je in elk mens iets nieuws en iets unieks kunt ontdekken van wie God is. Maar, staat er dan: ik ga niet voor alle mensen even ver open. Want ik ben God niet en niet ieder mens toont mij iets van God.
Liefde, ik heb je gevraagd of dat nou zachtop denken is. Toch wel, zo meen ik je antwoord te mogen begrijpen. Want als je eerst de ruimte maakt in jezelf om niet voor alle mensen even ver open te gaan, ontstaat er tegelijk een andere ruimte. Dat is de ruimte die de deelnemers aan onze pelgrimages en kloosterweekenden ervaren als we op zaterdagavond in de kring gaan zitten en elkaar echt ontmoeten. Het is omgekeerde ruimte.
Jouw mensen, Liefde, denken vaak dat er veiligheid moet zijn om kwetsbaar te kunnen zijn. Eerst de ruimte van de veiligheid, dan de moed tot kwetsbaarheid. Maar wat jij ons geleerd hebt, Liefde, in al die pelgrimages en kloosterweekenden die we mochten leiden, al die indrukwekkende gesprekken die we in jouw naam mochten voeren, is dat kwetsbaarheid veiligheid voortbrengt. Als de mensen die je ons toevertrouwde de ruimte vonden om kwetsbaar te zijn, ontdekten ze dat er om hen heen veiligheid ontstond. De mensen in wier midden ze kwetsbaar waren, gingen die kwetsbaarheid waarderen, verzorgen en beschermen.
De andere kant is er ook, Liefde, vandaar dat ik niet helemaal zeker weet of ik je antwoord goed verstaan heb. Leidt kwetsbaarheid tot veiligheid? Ondanks dat we deze les bij Heilige Ruimte elke keer weer leren, verrast het ons ook elke keer. Want ook dit blijft waar: er zit geen garantie op. Het kan zijn dat het een keer anders gaat. Want in het echte leven gaat het ook vaak zo. Dat je kwetsbaar bent, en dat je achteraf moet vaststellen dat het niet veilig was. Dat jij niet veilig was, in je kwetsbaarheid, bij de ander. Liefde, je weet met welke pijn ik dit zeg.
Precies daarom wilde ik graag dat het in de Mensen in Heilige Ruimte ergens anders mag beginnen: bij het besef dat je niet voor alle mensen even ver open hoeft te gaan. Het is jouw Heilige Ruimte. Juist als je incalculeert dat niet ieder mens jou iets van God toont, kun je beslissen iets kwetsbaars te delen. Omdat je het wílt. Ongeacht de reactie. Maar altijd als uitnodiging aan de ander, om jou óók iets van God te laten zien.
En als ze me dan vragen hoe je dat doet, Liefde? Pff… veel van onze pelgrims en weekendkloosterlingen zullen vertellen dat het ze overkomen is. Het gebeurde gewoon, zoals het meeste dat van jou komt. Zoals jij zelf, Liefde, niet iets bent of doet, maar gebeurt. Liefde, jij gebeurt altijd opnieuw, je begint steeds weer. In mensen.
Moedig ons aan, Liefde. Leer ons dat het vaak belangrijker dat we beginnen dan hoe we beginnen.